Laatste week Manipal, begin van de reis.

Het volgende verhaal schrijf ik vanuit de trein van Murdeshwar naar Madgoan. Hoe ik in Murdeshwar ben gekomen zal straks wel duidelijk worden.
Vorige week was mijn laatste week in Manipal, de week waarin ik mijn eindverslag moest maken en waarin ik mijn eindbeoordeling kreeg van het hoofd van de afdeling: prof. Dr. Balakrishan. Het weekend van 25-26 juni had ik vrij gepland om dit verslag te maken, uiteindelijk had ik het dinsdag om 01:00 AM af. De beoordeling heb ik uiteindelijk op dinsdag gekregen aan het eind van de poli-dag. De professor was tevreden en blij dat ik zo had aangedrongen op het assisteren tijdens OK. De rest van de week mocht ik dan ook nog van alles doen, het afbinden van bloedvaten, snijden met de diathermie, hechten van huid, vasthechten van drains en het uitvoeren van een schildklier punctie. Bij het afscheid op donderdag had ik helaas geen Limburgse vlaai maar wel heerlijke Indiase taart meegebracht, dat konden ze wel waarderen (zie foto’s).
Naast dat deze week draaide om het verslag en beoordelingen, was het ook de week van afscheid van de groep medestudenten.
Vrijdag 1 juli haalde ik Lisa op in Mangalore, die hier aan kwam na een slopende reis van bijna 24 uur. Mangalore ligt op een uurtje rijden van Manipal. Voor de eerste twee dagen hadden we een mooi hotel geboekt in Manipal zelf zodat Lisa even kon uitrusten van de reis en kon acclimatiseren in India. De zaterdag, na afscheid te hebben genomen van medereiziger Jessica, bezochten we samen met de rest van de groep de hanging-bridge. Een hangbrug over de backwaters van udupi. Hier bood een indiaas mannetje ons aan om met zijn boot een tochtje te maken. Omdat ook het zonnetje tevoorschijn kwam resulteerde dit in zeer mooie plaatjes.
De zaterdagavond was voor ons( Bob en mij) de laatste avond in Manipal, die moest natuurlijk gevierd worden op het dak van de Country-inn. In dit hotel, tevens ons logeer adres voor het weekend, hadden we 8 weken lang iedere woensdag-avond deel genomen aan de karaoke. Toen om half 12 het licht aan ging namen we afscheid van een deel van de groep. De echte diehards: Rob, Bas en Juliëtte schoven op de vroege zondag morgen aan bij ons, aan het ontbijt, om vaarwel te zeggen.
Een taxi kwam Bob Lisa en mij namelijk al vroeg halen om ons naar de Jogfalls te rijden, onze eerste bestemming van de 3 weken durende reis. Onderweg kwamen we langs een dorpje dat volledig op de kop stond vanwege omgewaaide bomen. Zo’n 40 huizen waren beschadigd, en 100 elektriciteit- palen waren kapot gegaan. Bomen waren met wortel en al de grond uit getrokken. (zie foto’s). Het grootste gedeelte van de reis bestond uit een bergpas, op het hoogste punt was een view point. Hetgeen waarschijnlijk prachtig geweest was wanneer er geen wolken hingen. Nu konden we echter genieten van de apen die er zaten, die het leven van de toeristen zo moeilijk mogelijk maakten. Zo werd het motor-zadel van een onoplettende Indiër volledig vernield.
Aangekomen bij de jogfalls begon het avontuur van de 1000+ steps, een trap richting het laagste punt van de watervallen. Omlaag ging prima, omhoog was een hele kluif. Eenmaal terug boven zochten we uitgeput naar eet-tentjes, die helaas allemaal dicht of vol leken te zijn. Omdat we nog een zak chips en een rol oreo’s hadden besloten we in Murdeshwar te lunchen. De plek waar we de nacht doorbrachten in het RNS-guesthouse, zo’n 2 uur rijden van de jogfalls.
Murdeshwar hadden we uitgekozen als tussen station in onze reis naar Goa, de oude Portugese kolonie, tevens een van de plekken waar Vasco da Gama aan land kwam in 1497. Murdeshwar staat bekend om zijn grootse Shiva tempel en standbeeld. Samen met ons hotel bevinden deze zich op een uitstulping van land de zee in. Vanuit het hotel hadden we dan ook een prachtig uitzicht over de Arabische zee.(zie foto’s).
Na vandaag de tempel te hebben bezocht en een lekkere pomfret fish gegeten te hebben was het alweer tijd om richting trein-station te gaan. Waar om 5 uur onze trein vertrok om rond 8 uur in Goa aan te komen.